flatline

ανείπωτες ιστορίες αρνούνται πεισματικά να βγουν βολεμένες όπως είναι εκεί μέσα να τρώνε και να πίνουν από τις σκέψεις μου να με αναλώνουν σταδιακά και ανεπαίσθητα να γίνομαι όλο και πιο λίγο να μειώνομαι και όλο και πιο πολύ το μυαλό μου να πρήζεται από αυτές σαν να εγκυμονεί πόσο ακόμα να περιμένω να δω τον Διόνυσο πόσο ακόμα θα σηκώνω το κεφάλι μου βαρύ από εικόνες και ήχους που κάθε στιγμή γεννιούνται και ανασυνθέτονται σε καινούριες εικόνες και καινούριους ήχους φαντασιακά τάνγκραμ που θα βρω την πραγματικότητα μέσα σε αυτή την ξεδιάντροπη ηχηρή παρέλαση από ναι τι να την κάνω την πραγματικότητα που είναι γεμάτη από αποστειρωμένα όχι

Χάνομαι – η μαγική μου σφαίρα δεν μου λέει πια το δρόμο κι έχω πετάξει το μίτο προ πολλού
Σταματάω λοιπόν να θέλω
Τώρα πια απλώς θα ζω