πάλι

Ποιος το περίμενε λοιπόν ότι όλη αυτή η χαοτική ενέργεια που μου μάγκωνε την ανάσα θα εκτονωνόταν σε ένα χαζό κρυφτό και μια χούφτα αέρα από κόκκινο μπαλόνι που ξέφυγε από κλόουν που αποκοιμήθηκε μέσα στη ζέστη του κυριακάτικου μεσημεριού-αφράτη σαν κρέμα σαντιγί από λευκή τούρτα με φράουλες που τρως βουτώντας μέσα της το δάχτυλο-άχρηστες γλυκερές ώρες βαριές σαν σίδερο ύπνος γεμάτος όνειρα σαν παιδικές εκπομπές- ατελείωτα λεπτά σαν σπόρια από ώριμο καρπούζι- αναρίθμητα δευτερόλεπτα σαν καφετιά μικροσκοπικά ζουζούνια που φτεροκοπάνε σε νέφη γύρω από τη στυμμένη λεμονάδα, τα παγάκια έχουν λιώσει και το ριγέ καλαμάκι τό κλεψε ύπουλα μια παιχνιδιάρα γάτα, μάτια σαν καγκελόπορτες και γεύση από ξηρό κρασί στον ουρανίσκο –μου αγγίζεις το χέρι και ρωτάς τι σκέφτομαι, σου απαντάω πάλι τίποτα αλλά πάλι εννοώ τα πάντα