ας πάψουμε λοιπόν για μια στιγμή ντετερμινιστικά να
ζούμε
και μόνο ας φανταστούμε
πως κάθετα το χρόνο διανύουμε
μόνοι κι ατόφιοι
μαζεύοντας αλήθειες (και ψέμματα μοιραία)
σε μια κατανομή τυχαία
όντα μοναχικά και πάνσοφα των παρυφών
σαν κάποιους δαίμονες των φυσικών επιστημών
γνωρίζοντας αλίμονο μες την οξυδερκή αδράνειά μας
πως όσο κι αν παλέψουμε
το μέλλον να προβλέψουμε
δεν θα ξορκίσουμε ποτέ την (τόσο εφηβική και φρούδα )
ανεπάρκειά μας
 |
| Pollock, J., Convergence |
