Τόσα Λόγια

κρυμμένα

to share

Λιγοθυμώ,
μασούσες το φεγγάρι μου ύπουλα
τόσο καιρό
Και τι άφησες σε μένανε?
Τι να σου κάμει μια λιανή φέτα φεγγαριού όταν
Σε άλλες μέρες πάμπολλες
είχες γευτεί λουκούλλεια πανσέληνο?


Και τώρα να μαι να μιλάω συνέχεια
παντού, χαμογελώντας λυρικά
αλλά κοίτα με,
δε λέω τίποτα
κρατάω τις λέξεις μου τις όμορφες τις πολύτιμες
τις υφασμένες με κόπο ήρεμο και πόνο άξια τροχισμένο
τόσο βαθιά σπρωγμένες στο πατάρι μου το ψηλοτάβανο
που σκιάζομαι καμιά φορά ότι θα τις ξεχάσω εκεί
και ένα βράδυ αφάνταστο ακόμα
τυχαία θα τις βρω
μισές
από τα ποντίκια τα άχαρα του εγωισμού μου ρημαγμένες
από τα ποντίκια τα άγρια του εγωισμού σου φοβισμένες

οι λέξεις όμως φίλε μου
είναι για να μοιράζονται
όπως και οι στιγμές

όταν χάνεις κάτι
γίνεσαι μέλος τακτικό υποταγής

(Κική Δημουλά)