possesed

Κατρακυλάω αχ πως κατρακυλάω και οι εικόνες του τέρματος έρχονται με όλο πιο μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου και αχ πως τις αποζητάω αν και ξέρω ότι δεν τις βλέπω όλες…
ο φόβος όμως τώρα δεν αρκεί
Γιατί μιλάει το σώμα
(αν δε με φιλήσεις στο λαιμό θα μείνω σημαδεμένη)
(αν δεν με ξανακοιτάξεις στα μάτια θα μάθω να σου μιλάω με τα χέρια)
(αν δεν αναπτύξεις ταχύτητα θα φρενάρω απότομα)

inside

Να περνάμε πάντα τέλεια
να είσαι έτσι υπέροχη πάντα με τους ανθρωπους που αγαπάς
και αδυσώπητη με αυτούς που σε πληγώνουν (ακόμα και αν τους αγαπάς...)
χίλια μύρια post it με Χρόνια πολλά ΠΑΝΤΟΥ μικρή μου ΜαρινέλΑ
και το επόμενο πρόγραμμα μου (όποτε είναι) θα είναι αφιερωμένο όλο σε σένα
(κι ας φωνάζει ο Νίκος!!!)

boom boom boom!

just one

It was just one of those things,
just one of those crazy flings,
one of those bells that now and then rings,
just one of those things.
It was just one of those nights,
just one of those fabulous flights,
a trip to moon on gossamer wings, just one of those things.

(ορισμένα τραγούδια είναι σαν τη γρίπη, μέχρι να μου περάσει νομίζω ότι θα με στοιχειώνει για πάντα)

superstitious

Να μη μπορείς να περάσεις κάτω από το Ουράνιο τόξο λέει
Γιατί φοβάσαι μην σου πέσει στο κεφάλι

αδιέξοδο

Στοπ και αναστροφή
Αυτή η προδιάθεση να χάνομαι
Πίσω ολοταχώς λοιπόν τώρα μέχρι να βρω-αν υπάρχει
Τη σωστή στροφή
χωρίς φώτα
χωρίς χάρτη
χωρίς σήμανση
χωρίς φρονιμίτες

(σκοτείνιασε τελείως
ώρα να σβήνω και τα φώτα ομίχλης)

oh it's bigger than the universe

the end

Ω ναι-μια αλληλουχία συμπτώσεων –μια θάλασσα τυχαιοτήτων
Έρμαια της μοίρας-σωστών ή λανθασμένων στιγμών
Ψευδαισθήσεις αιτιότητας
Επίπλαστοι σκοποί για συμπτωματικές σειρές γεγονότων
δέσμιοι των περιστάσεων
Δεν υπάρχει νόημα πουθενά-my friend
δεν υπάρχει λόγος
δεν υπάρχει story πίσω απ΄ όλα αυτά
μόνο αναλώσιμος χρόνος
μόνο εικόνες για το τέλος

Προχτές το βράδυ κρυφάκουσα την ψιλή κουβέντα πού ‘πιασε το φεγγάρι με το κορμί μου
Και κοκκίνισα

flatline

ανείπωτες ιστορίες αρνούνται πεισματικά να βγουν βολεμένες όπως είναι εκεί μέσα να τρώνε και να πίνουν από τις σκέψεις μου να με αναλώνουν σταδιακά και ανεπαίσθητα να γίνομαι όλο και πιο λίγο να μειώνομαι και όλο και πιο πολύ το μυαλό μου να πρήζεται από αυτές σαν να εγκυμονεί πόσο ακόμα να περιμένω να δω τον Διόνυσο πόσο ακόμα θα σηκώνω το κεφάλι μου βαρύ από εικόνες και ήχους που κάθε στιγμή γεννιούνται και ανασυνθέτονται σε καινούριες εικόνες και καινούριους ήχους φαντασιακά τάνγκραμ που θα βρω την πραγματικότητα μέσα σε αυτή την ξεδιάντροπη ηχηρή παρέλαση από ναι τι να την κάνω την πραγματικότητα που είναι γεμάτη από αποστειρωμένα όχι

Χάνομαι – η μαγική μου σφαίρα δεν μου λέει πια το δρόμο κι έχω πετάξει το μίτο προ πολλού
Σταματάω λοιπόν να θέλω
Τώρα πια απλώς θα ζω