Εξάλλου κάπου μετά τα μεσάνυχτα όλα μοιάζουν αφετηρίες
ακόμα και τα πιο μικρά και ασήμαντα
και μέχρι τότε
αυτό το δέρμα όσο και να το τραβάς δεν πρόκειται να αλλάξει
μα θα σε κλείνει πέτρινο μέχρι να ξεραθεί
να πέσει μόνο του
όταν πια δεν θα μετράς
αδιέξοδα βράδια,-
ξέρεις από εκείνα που τα κρατάς με δυσκολία ξάγρυπνα μήπως και σε ρίξουν μεθυσμένα στο σωστό δρόμο-
γυμνούς μονόδρομους
-και μη κοιτάξεις πίσω
όσο ο Λωτ δεν σου κρατάει το χέρι,
απαγορεύεται η προσπέραση σου λέει μετά
αλλά θα προσπερνάς πλέον άφοβα
μονάχα όταν θα έχει αποσταχθεί η νοσταλγία
για εκείνο το όμορφο κίτρινο
που έμεινε για λίγο μέσα σου
κάτι χρόνια πριν
10 comments:
είναι εκπληκτικό, λες και είσαι μέσα μου...
:)
κίτρινο ή πορτοκαλί?;)
Υπέροχο!Με ανατρίχιασες όπως τότε με τον Coen.
κίτρινο κίτρινο...
τελικά η νοσταλγία κατέχει μεγάλο ποσοστό της τέχνης, μήπως κι όλη;
δηλαδή ο χρόνος, δηλαδή η εντροπία
χωρίς τον χρόνο όλα θα ήταν απλά μαθηματικά, εν μέσω της μουσικής των σφαιρών, καθώς άνθρωποι δεν θα υπήρχαν ούτε ζωή
ο χρόνος όμως Μάρκο μου ως γνωστόν είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση :)
και η φθορά όμως;
η φθορά είναι ο χρόνος;
νομίζω ναι - πως η φθορά είναι ο χρόνος
άρα είναι πολύ πιο σχετικός απ' ότι νομίζουμε
Post a Comment