κι ήταν και το καλοκαίρι που απλωνόταν αργά ακέραιο και πολύ σαν πύο με
κάτι μεσημέρια ανάγωγα ζεστά που παραληρούν στο κεφάλι σου ένα βουνό λέξεις και συ σ΄ ένα ντιβάνι σκόρπια να παρακαλάς μη -σταμάτα σταμάτα λίγη ησυχία μόνο ένα λεπτό καθαριότητα αλλά κάθε που λες ησύχαζε να τότε χτυπούσε μια πόρτα και οι ταλαντώσεις του κλειδιού έφτυναν κι άλλες λέξεις κι άλλες εικόνες κι άλλους φόβους και ξέρεις τότε φτάνει μια γραμμή άσπλαχνο φως κι ένα κενό στο στομάχι για να νομίζεις ότι περιγράφοντας λεπτομερειακά μια τετράωρη εμμονή ή το σχήμα ενός κενοφανούς λεκέ σε ένα δημόσιο τάπητα γίνεσαι ποιητής