take this waltz, it's been dying for years

ήθελα λέει να χορέψω ένα βαλς
μεταμεσονύχτιο
στους άδειους δρόμους μιας πόλης ζεστής
έρημης
και άγνωστης

που έλεγα πάραυτα
μηχανικά
δική μου

να στριφογυρίζω
παράτολμα
πάνω σε πέδιλα αστερόχρωμα
πανύψηλα

ισορροπίστρια περιωπής
με μάτια ανέκφραστα βαμμένα επιτήδεια
κι ένα πλατύ χαμόγελο
ξεχασμένο
από μια σκέψη χθεσινή

ακολουθώντας βήματα σίγουρα και συνεπή
σαν κουρδιστά
τάτατα
τάτατα
ένα δεξιά
δύο αριστερά

στηριγμένη σε ώμους
ορισμένους
με δυο χέρια να μου ντύνουνε τη μέση

μέχρι να κουραστώ σύγκορμη
κι ωραία

και μόνο τότε οργανικά
να λυθώ επιτέλους
σε σκαλάκια πολυκατοικίας
φιλικά
σαν τον καναπέ μου

Η νύχτα όμως είχε μόνο αγάλματα
που δεν ήξεραν τα βήματα
κι εγώ αυτό λέει

το αποκαλούσα μοναξιά