Ας γουργουρίζει δυνατά το περιστέρι έξω από το παράθυρο
ας κορνάρει κάτω από το μπαλκόνι ο ανυπόμονος οδηγός
ας περιμένει στη γωνία του κρεβατιού η γάτα με μάτια γουρλωμένα
και ας φωνάζει από απέναντι αυτός που πάντα υποφέρει
ας έπαψε ξάφνου να στάζει η φλύαρή μου βρύση
κι ας κόπηκε η ανάσα του όμορφου αγοριού μου
ας σταμάτησε αίφνης το μακρύ βοριαδάκι
κι ας σφύριξε δις φάλτσα το κουδούνι του σπιτιού
εγώ δεν πρόκειται να γράψω απόψε
μη με πιέζετε
έχω κλειδώσει τα βλέφαρα
έχω σβήσει τη μνήμη
και με κόμπο ναυτικό – από αυτούς τους δύσκολους-
έδεσα τα χέρια
α τι όμορφα που είναι έτσι για λίγο να μην υπάρχεις
8 comments:
αχ τί καλά, αυτό το μικρό διάλειμμα των "εγκεφάλων" να επιβαλόταν σαν εθνική γιορτή, σήμερα που βρέχει...
καλημέρα
ω ναι δια ροπάλου! Τις καλημέρες μας και από δω!
...και όταν δεν υπάρχεις για ενάμιση χρόνο; πώς ξαναγυρνάς;
τα σέβη μου :)
μετά βαΐων και κλάδων dear!ανταποδίδουμε :)
βλέπω πλησιάζεις μέσω προσωπικής συνείδησης στο βουδιστικό νιρβάνα...
προπονούμαι όσο μπορώ Μάρκο μου...
Η ανυπαρξία της ύπαρξης! Ωραίο το 'σπιτικό' σου όμορφες οι σκέψεις σου.
Ευχαριστώ πολύ, καλωσόρισες Φοίβο
Post a Comment