Πείναγα

Βράδυ ήτανε και πείναγα,

και μου’ πες

Να,

δάγκωσε εδώ

απ΄ το δεξί πλευρό

-και σήκωσες την μπλούζα-

αλλά Παρακαλώ

σκούπισε ύστερα τα αίματα

με τα μαλλιά σου και

δώσ’ μου

το φουστάνι σου

να δέσω την πληγή,

να φύγω κόσμια

μη λερωθεί κι η μέρα

Και δέχτηκα.

Ήτανε όμως λίγο, ίσα μια δαγκωνιά

δε χόρτασα

κι έμεινε η γεύση του επίμονη και ξένη-

επίμονη, πικρή και τόσο ξένη

που μούδιασε το στόμα

μόλις έφυγες

κι έμεινα πάλι μόνη μου

εδώ

γυμνή, και βρώμικη

κι ακόμα πεινασμένη

να πλένω τα μαλλιά μου

από το αίμα σου

να πλένω από τη γεύση σου

το στόμα μου

να πλένω όλη εμένα από σένα