Δυο τζούρες άνθη νεραντζιάς

Μια γραμμή νυχτολούλουδο

και φτιάχτηκα

Κι έχασα πάλι το δρόμο μου

βραδιάτικα

Χρεοκοπημένη πια από αγγίγματα

Και στοιχημάτιζα

Ένα τέταρτο φρέσκο φεγγάρι

Μισό κιλό άστρα λαχταριστά

Πως δεν μπορεί να περπατήσει

Σε μια ευθεία γραμμή το δρόμο

Που οδηγούσε από τον αφαλό στο

Στήθος μου

Χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια

Κι αν κέρδιζες

Μπορεί να με κοιτούσες όποτε

Με όποια μάτια ήθελες

(Κι όχι αυτά που πρέπει)

Μέχρι την επόμενη πανσέληνο

Έχασε όμως.