Monday, June 19, 2006
jump
και μετά, μια κυριακή βράδυ, έρχεται μια μηδαμινή, ελάχιστη, σχεδόν αδιάστατη στιγμούλα ικανή να σε κάνει να βιώσεις τον τεράστιο Τρόμο, τον Τρόμο που τείνει στο άπειρο για την ανεξαρτησία που τόσα χρόνια διεκδικείς με μανία απέναντι στα πράγματα, τους ανθρώπους, τη σκέψη -και γνωρίζεις πολύ καλά –και αυτό είναι το πιο φοβερό-ότι όταν φύγει ο Τρόμος στη θέση του θα μείνει μονάχα ένα ιλιγγιώδες κενό χωρίς προστατευτικά, χωρίς πλέγμα ασφαλείας
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
θίγεις ένα τεράστιο ζήτημα που μας ταλανίζει όλους, τον φόβο μπροστά στην ελευθερία (ίδε Erich From.
είμαστε άνθρωποι - όντα μορφικά γεννημένα να αναγνωρίζουν και να συναναστρέφονται μορφές, γι αυτό μας φοβίζει το κενό.
μπορεί όμως το κενό να είναι πολύ απαλό...
το κενό είναι πάντα οξύ και ναι ομολογώ ότι έχω τον τρόμο του κενού
-αν και λάτρης του μινιμαλισμού στην τέχνη και σαφώς όχι της ομώνυμης ομάδας...
καλημερίζω με σεβασμό dr.-(νομίζω σε είχα δει στην τελετή μύησης) :)
kai pali mprosta stin abysso na psaxnoume kommatakia
Post a Comment