Από τη στιγμή που μια χειρονομία, ένα σχέδιο, μια παράθεση σχημάτων, κάποιες λέξεις, μια εγκατάσταση αντικειμένων, ένα έργο ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει μια δημιουργία πάσης φύσεως σε κάνει να αισθανθείς κάτι δυνατό και καίριο-πόση σημασία έχει η πρόθεση του δράστη;
Από τη στιγμή που μια κίνηση-κάθε είδους- μπορεί να σε εισάγει σε πρωτόγνωρους δρόμους προβληματισμού και σκέψης πόσο την αποδυναμώνει το γεγονός ότι αυτοί οι δρόμοι ίσως και να μην ήταν ποτέ το όραμα του τελεστή της;
4 comments:
συμφωνώ απόλυτα
το έργο έχει την αυτονόμία του και ζει τη δική του ζωή από τότε που θα βγει
για να συνεχίσω όμως τον(τρέχοντα)προβληματισμό μου, τελικά κατά πόσο αξιολογείται η εκφραστική δύναμη ενός καλλιτέχνη όταν ούτως ή άλλως το κοινό βλέπει αυτά που θέλει στα δημιουργήματά του?
η αξιολόγηση δεν είναι παρά η γνώμη της πλειοψηφίας των κριτών που κρίνουν με βάση τα δικά τους βιώματα
άρα απορρίπτεις το ενδεχόμενο αντικειμενικών κριτηρίων στην τέχνη...
Post a Comment