Θυμώνω, γιατί έχεις κρατήσει τη φιάλη όλη δική σου και εγώ πέφτω
όλο και πιο κοντά στην άμμο και λέω ότι το χρωστώ στον εαυτό μου τελικά,
εδώ και χρόνια,
να μεταλλαχθώ σε πέτρα
-γιατί μόνο έτσι επιβιώνεις στον βυθό.
Και μετά σκέφτομαι, σε πόσες μου ζωές θα θέλησα ν΄ αλλάξω

Να γίνω από φουρτουνιασμένη θάλασσα, ανθισμένη γη
Από ανεξέλεγκτη ενέργεια, άπειρα σωματίδια
Από δυνατό κρασί, τραγανό σταφύλι
Από άσσος σπαθί, ντάμα κούπα
Από ασύλληπτη ιδέα, λέξη σε λάθος ποίημα