- Ίσως κάποιες φορές να αφηνόμασταν στους ιλίγγους μας

Τι έχει άλλωστε το κενό

να κερδίσει από μας;

Δυο οκάδες τρόμου δεν έχτισαν δα και θρύλους.

(αυτή η ανεπαίσθητη όμως φραγή στα θεμέλια της ανάσας σου;

πόσο ανεκτίμητη;)

Έλεγε εκείνη

- Είμαι θιασώτης του συνεχούς,                                                                 (ειδικά στις νυχτερινές ανάσες)

Ξέρεις ακόμα και μια στιγμή παύσης ενίοτε φέρνει παλίρροιες από ατίθασες σκέψεις.

Και τι είμαι μήπως; Κανείς θηριοδαμαστής;

Είπε εκείνος και μπήκε στο κλουβί του