Εξάλλου κάπου μετά τα μεσάνυχτα όλα μοιάζουν αφετηρίες
ακόμα και τα πιο μικρά και ασήμαντα
και μέχρι τότε
αυτό το δέρμα όσο και να το τραβάς δεν πρόκειται να αλλάξει
μα θα σε κλείνει πέτρινο μέχρι να ξεραθεί
να πέσει μόνο του
όταν πια δεν θα μετράς
αδιέξοδα βράδια,-
ξέρεις από εκείνα που τα κρατάς με δυσκολία ξάγρυπνα μήπως και σε ρίξουν μεθυσμένα στο σωστό δρόμο-
γυμνούς μονόδρομους
-και μη κοιτάξεις πίσω
όσο ο Λωτ δεν σου κρατάει το χέρι,
απαγορεύεται η προσπέραση σου λέει μετά
αλλά θα προσπερνάς πλέον άφοβα
μονάχα όταν θα έχει αποσταχθεί η νοσταλγία
για εκείνο το όμορφο κίτρινο
που έμεινε για λίγο μέσα σου
κάτι χρόνια πριν
Tuesday, June 30, 2009
Friday, June 26, 2009
Κι εκείνα τα αστικά και στριμωγμένα βράδια
τα ζεστά
-που ένα ρεύμα αέρα μόνο φαινόταν ευλογία
και λόγος για χαμόγελο- αργά
κάπου εκεί κοντά κάποιος υπέφερε,
-συμπτώματα έλλειψης σημασίας-
μιλούσε τότε δυνατά στο θάνατό του
ζητώντας ολοκλήρωση
κι έτσι όταν έφτανε σε μένα η φωνή του
βραχνή και βροντερή
περιμετρικά
-λες και γυρνούσε γύρω γύρω από τον πόνο-
να καταλήγει άσπλαχνα
σε βιβλικές προβλέψεις
ο κάθε θόρυβος μετά ακουγόταν σαν λέξη θεϊκή
ακόμα απρόφερτη
τα ζεστά
-που ένα ρεύμα αέρα μόνο φαινόταν ευλογία
και λόγος για χαμόγελο- αργά
κάπου εκεί κοντά κάποιος υπέφερε,
-συμπτώματα έλλειψης σημασίας-
μιλούσε τότε δυνατά στο θάνατό του
ζητώντας ολοκλήρωση
κι έτσι όταν έφτανε σε μένα η φωνή του
βραχνή και βροντερή
περιμετρικά
-λες και γυρνούσε γύρω γύρω από τον πόνο-
να καταλήγει άσπλαχνα
σε βιβλικές προβλέψεις
ο κάθε θόρυβος μετά ακουγόταν σαν λέξη θεϊκή
ακόμα απρόφερτη
Wednesday, June 24, 2009
Wednesday, June 10, 2009
κι ήταν και το καλοκαίρι που απλωνόταν αργά ακέραιο και πολύ σαν πύο με
κάτι μεσημέρια ανάγωγα ζεστά που παραληρούν στο κεφάλι σου ένα βουνό λέξεις και συ σ΄ ένα ντιβάνι σκόρπια να παρακαλάς μη -σταμάτα σταμάτα λίγη ησυχία μόνο ένα λεπτό καθαριότητα αλλά κάθε που λες ησύχαζε να τότε χτυπούσε μια πόρτα και οι ταλαντώσεις του κλειδιού έφτυναν κι άλλες λέξεις κι άλλες εικόνες κι άλλους φόβους και ξέρεις τότε φτάνει μια γραμμή άσπλαχνο φως κι ένα κενό στο στομάχι για να νομίζεις ότι περιγράφοντας λεπτομερειακά μια τετράωρη εμμονή ή το σχήμα ενός κενοφανούς λεκέ σε ένα δημόσιο τάπητα γίνεσαι ποιητής
κάτι μεσημέρια ανάγωγα ζεστά που παραληρούν στο κεφάλι σου ένα βουνό λέξεις και συ σ΄ ένα ντιβάνι σκόρπια να παρακαλάς μη -σταμάτα σταμάτα λίγη ησυχία μόνο ένα λεπτό καθαριότητα αλλά κάθε που λες ησύχαζε να τότε χτυπούσε μια πόρτα και οι ταλαντώσεις του κλειδιού έφτυναν κι άλλες λέξεις κι άλλες εικόνες κι άλλους φόβους και ξέρεις τότε φτάνει μια γραμμή άσπλαχνο φως κι ένα κενό στο στομάχι για να νομίζεις ότι περιγράφοντας λεπτομερειακά μια τετράωρη εμμονή ή το σχήμα ενός κενοφανούς λεκέ σε ένα δημόσιο τάπητα γίνεσαι ποιητής
Thursday, June 04, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)