Που δεν μ’ αφήνει να σηκώνομαι νωρίς και
δεν μ΄ αφήνει να κοιμάμαι πια τα βράδια
Που μου’ χει κρύψει όλες τις λέξεις μου
Κι έχει ξεθάψει πεθαμένες σκέψεις
Και παράλογους έρωτες
Που μου χει κλέψει τις λιακάδες
Και μου χει αφήσει μόνο ασπρόμαυρους φακούς
Που μου ανάβει το τσιγάρο και
Μου γεμίζει τα ποτήρια διαρκώς με βασικές ουσίες
Που μού ‘χει πάρει τα χρωματιστά βιβλία μου κι έχει σωπάσει τις υγρές μου μουσικές
Και έχει παγιδέψει το βλέμμα μου στο τίποτα
Που με τραβάει όλο και πιο έξω από το σπίτι μου
Και ξελογιάζει πάντα λάθος μάτια
Πως θα ξορκίσω αυτό τον κλέφτη που χει μπερδέψει τις ώρες μου στη μέρα
Πως θα ζω πάλι μεσημέρια και όχι μόνο ξημερώματα
Πως θα με βρω που έχω χαθεί
Και κάνω πως με ξέρω
(κι αν με δεις στο δρόμο μη με χαιρετήσεις
δεν είμαι εγώ)
