Θέλω με κάποιο τρόπο να απαλλαγώ από αυτή την αναίτια αισιοδοξία γιατί με γεμίζει άγχος-να την ξεπλύνω να την κουρέψω να την πετάξω από πάνω μου –παραδόξως με βαραίνει και με εκνευρίζει ύπουλα-θέλω να μην περιμένω τίποτα πάλι-είναι πολύ πιο απλό
αυτή η ακαθόριστη μυρωδιά της άνοιξης τα βράδια είναι σαν τριπάκι - με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο χαμογελάω αυτόματα σαν από τικ και μετά έρχεται η αιώρηση-δεν αποφασίζω να το τρυπήσω το μπαλόνι όμως και ας έχω τόσες μαζεμένες βελόνες-τρυπάω τα δάχτυλά μου – μάλλον φοβάμαι το μπαμ
αυτή η νοσταλγία του μέλλοντος έχει αρχίζει και με κουράζει
και φαντάσου ότι ακόμα αναρρώνω από μοναχικά Σάββατα
1 comment:
:)
Post a Comment