Οι τελευταίες μέρες ενός χρόνου είναι σαν κατηφόρα χωρίς τριβές-προσπαθείς να τις σταματήσεις αλλά δεν μπορείς-είναι αυτή η ζαλάδα από τα φωτάκια που αναβοσβήνουν ακατάπαυστα και από το αλκοόλ και τα ξενύχτια και η πρωινή θολούρα που επηρεάζει και την ακοή και όλα τα παρακολουθείς off voice και έτσι οι μέρες περνάν ύπουλα και ο χρόνος συνωμοτεί εναντίον σου-είσαι τόσο ανίκανη να αμυνθείς σε αυτή την ερήμην σου δολοπλοκία και απλώς ένα πρωί ξυπνάς και είναι του χρόνου, οπότε και είσαι γραφική που σου φαίνεται περίεργο που, ναι λοιπόν, γεννιόνταν ακόμα παιδιά και μετά το 80'... Aπόψε θα πνίξω για μια ακόμη φορά στο (ή μήπως στη?) ρακί τις ατελέσφορες ελπίδες μου να μεγαλώσω και να γίνω ένας ώριμος άνθρωπος-μα αφού μπορούν τόσοι άλλοι γιατί όχι κι εγώ? το χα ξαναπροσπαθήσει έτσι με την οδήγηση αλλά δεν έπιασε, τόσα χρόνια δίπλωμα και ακόμα το σκέφτομαι να κάτσω στη θέση του οδηγού, όσοι άλλοι κι αν τα καταφέρνουν-αυτή η αργοπορημένη συνειδητότητα του πρέπει –αυτή η στείρα μου αυτοκριτική είναι όλα μέρος της κατηφόρας των τελευταίων ημερών του 5 -δεν πειράζει όμως γιατί από την Κυριακή θα ξαναείμαι στην κορυφή του κεκλιμένου επιπέδου και θα παίζω πεισματικά Who wants to live forever...
